Artemis Efsaneleri: Actaeon

Nerede vahşi geyikler geziniyor ve insan eli değmemiş uçsuz bucaksız ormanlar uzanıyorsa, orada Artemis yorulmak nedir bilmeden av peşinde koşardı. Alevlerle kaplı güneş arabasının ilk ışığı tepelerin üzerine düşer düşmez, kısa tuniğini kuşanır ve altın yayını kaptığı gibi o günün avı için perileriyle birlikte yola çıkardı. Kovalamacanın yorgunluğuyla öğle vakti dağ pınarlarının şırıl şırıl aktığı ve yaprakların bir perde gibi etrafını sardığı tenha bir köşe arardı.

Bir gün bakireleriyle birlikte serin suların tadını çıkarıyorken, ağaçların arasından gelen bir çıtırtı işittiler. Sesin geldiği yöne baktıklarında kendilerini izleyen genç bir avcı farkettiler. Bu, şafaktan beri geyiği bir başına takip eden Actaeon’du. Akarsuya yaklaştıkça cıvıl cıvıl genç kız gülüşmelerini işitmiş ve meraka kapılmıştı. Neşe dolu gülüşlerin kaynağını öğrenmek için görüşünü engelleyen dalları iki yana ayırdı. Artemis ve perilerini fark ettiğinde büyük bir dehşete kapıldı; ancak çalılar arasında gözden kaybolmadan önce tanrıça onu gördü ve avucuna aldığı bir miktar suyu yüzüne fırlatıp şu sözleri söyledi: “Haydi git şimdi gidebilirsen ve Artemis’i nehirde yıkanırken gördüm de!”

Sözler Artemis’in dudaklarından dökülür dökülmez, Actaeon’un tüm vücudu değişti. Toynaklara dönüşen el ve ayaklarına, hızla geyik postuna dönüşen cildine korku içerisinde baktı. Kafasından boynuzlar çıktı ve dört ayağı üzerine düştü; kendisini bir erkek geyiğe dönüşmüş halde buldu. Başına geleni tam anlamıyla kavrayamadan, tazıların ulumasını duydu; biliyordu ki güvende olmasının tek yolu kaçmaktı. Çalılar arasından fırladı fakat köpekler peşindeydi. Vahşi hayvanların düşmanlarını nasıl atlattığını bilmediğinden, çok uzaklaşamadan köpek sürüsü tarafından yakalandı. Hepsi boğazına yapışmış hırlıyor ve diş geçiriyorlardı. Sesini yitirmiş olduğu için yardım isteyemedi; köpekler onu bir saniyede paramparça ettiler. Böylece Artemis öcünü almış oldu...